Modetrends Voor Heren

Waarom is luxe mode zo duur?

Luxe was vroeger een synoniem voor kwaliteit. De meest legendarische modemerken bouwden hun merken op de beste materialen en de meest bekwame vakmensen, en rekenden klanten vervolgens een premie voor beide. Maar op een gegeven moment in de afgelopen 15 jaar zijn de dingen veranderd.

Ik hou van mode en ik kon het altijd rechtvaardigen om er geld aan uit te geven omdat ik mensen kon vertellen dat luxe van zoveel betere kwaliteit was, zegt Eugene Rabkin, oprichter van StijlZeitgeist en een columnist voor Business of Fashion. Maar dat kan ik niet meer. En dat maakt me heel verdrietig.



Modelabels hebben altijd gehandeld op hun meest ongrijpbare kwaliteit - merk. Hoewel er duizend manieren zijn om precies te bepalen wat 'merk' betekent, is een groot deel ervan het gevoel dat je krijgt als je iets koopt: koop een Volvo en je voelt je veilig; draag een Rolex en je voelt je een baller. Omdat we kosten en kwaliteit gelijkstellen, houden luxe merken hun prijzen hoog, zodat wanneer u een Saint Laurent ophaalt leren jas , ga je ervan uit dat je hebt geïnvesteerd in iets dat is gemaakt door ambachtslieden, van de beste materialen. Ook als het niet expliciet wordt gezegd.

Volgens Rabkin hebben merken de afgelopen tien jaar in toenemende mate gebruik gemaakt van deze veronderstelling om winst te maken. De prijzen zijn gestegen, maar de kwaliteit is gedaald, zegt hij.

De 20 grootste bedrijven in de mode slikken 97 procent van de winst op, waardoor ze een wurggreep op de markt krijgen. Om hun pittige groeidoelstellingen te halen, moeten ze ofwel de kwaliteit verlagen of de prijzen verhogen. Ze hebben beide gedaan, zegt Rabkin. Om slechtere kleding tegen hogere prijzen te verkopen, hebben ze hun catwalkshows, advertentiecampagnes en influencer-relaties verdubbeld, wat de zichtbaarheid - en lustbaarheid - van wat ze maken, verhoogt in plaats van de kwaliteit.

Het resultaat is dat kleding merch is geworden. Dus je hebt de graphics, de grote logo's, zegt Rabkin. Gucci, een merk dat oorspronkelijk is gebouwd op hoogwaardige lederwaren, haalt nu meer dan de helft van zijn inkomsten uit millennials. Dit is geen demografische groep met de koopkracht voor vijfdelige koffersets. Maar het koopt T-shirts, sweats, sportschoenen en telefoonhoesjes in kofferszwellende aantallen. Net als band-T-shirts, zijn ze een manier om je liefde voor het merk op een (relatief) toegankelijke manier te vertegenwoordigen. Maar al dit plastic en jersey is een wereld verwijderd van wat 'luxe' ooit betekende.



Het gaat over hype, zegt Chris Morency, hoofdredacteur voor Hypebeast . Als iets gehyped is, maakt het niet uit van welk materiaal het is gemaakt, als je het wilt. Hij verwijst naar Supreme's boxlogo-T-shirts als voorbeeld, die ondanks de detailhandel voor minder waanzinnige prijzen, worden doorverkocht voor maximaal £ 500. Het is niet de intrinsieke waarde, het is de culturele waarde die eromheen wordt gecreëerd. Maar dat bestaat maar voor een paar producten tegelijk.

Om een ​​hype te creëren, moet je de toegankelijkheid beperken. Supreme doet dit door veel minder product te maken dan zijn klanten willen - je moet je best doen om elk seizoen een handvol logo-drops te bemachtigen. Anderen doen het met prijs; Enfants Riches Déprimes, dat zichzelf evenzeer als een kunstproject als een merk definieert, verkoopt £ 1.400 hoodies , specifiek om een ​​massaconsument buiten te sluiten (hij heeft ook ooit een strop van $ 7.000 kasjmier beul gegeseld). Voor anderen gaat het om ironie; Het DHL T-shirt van Vetement blijft het hoogtepunt voor dure grappen die zijn ontworpen om een ​​handvol mode-insiders aan te spreken.



Dat is ook de reden waarom Burberry overtollige bouillon verbrandde. Luxemerken nemen liever verlies op het product dan dat hun gevoel van exclusiviteit wordt verwaterd door het tegen een prijsverlaging te verkopen. Tegenwoordig is het heel goed mogelijk om middelmatige tot toegankelijke luxegoederen te kopen van kleinere beginnende merken, of zelfs de hoofdstraat, die net zo goed of beter zijn dan de stukken die je van LVMH zou krijgen, zegt Luke McDonald, een stylist bij herenmode opstarten Draad . De prijs weerspiegelt het prestige en de branding van het product, dus je krijgt een merk van £ 700 sweatshirt dat werd vervaardigd voor minder dan £ 50.

De grote verliezer hier, evenals de klant, is de planeet. Hoewel fast fashion merken terecht de schuld krijgen van de milieurampen veroorzaakt door de kledingindustrie, heeft luxe evengoed bloederige handen.

In de Fashion Transparency Index, die merken rangschikt op basis van hoe ondoorzichtig hun toeleveringsketens zijn, komen geen luxelabels voor in de bovenste helft. Hoewel sommigen meer beginnen te onthullen over hoe hun kleding wordt gemaakt, is de heersende trend dat hoe duurder de kleding is, hoe minder duidelijkheid ze bieden over hoe ze zijn gemaakt.

Dit is het tegenovergestelde van hoe de luxe-industrie zichzelf lang heeft gepositioneerd als de thuisbasis van ambacht en kwaliteit.

In de kinderschoenen, in de jaren vijftig, werd het gebouwd op slopende handwerk en luxe materialen, zegt McDonald. De grootste huizen hebben nog steeds honderden bekwame kleermakers in hun ateliers in dienst, die de weelderige, nauwgezette producten maken die tijdens de coutureweek worden getoond. Maar de markt voor dit soort werk is verdampt - een groot deel van de couture-stukken wordt met verlies verkocht - en het bestaat nu grotendeels als een marketingoefening, om een ​​aura van kwaliteit te geven aan goederen die goedkoop zijn gemaakt maar tegen een hoge prijs worden verkocht .

De goede dingen zijn er echter nog steeds. Het is alleen moeilijker te vinden. Ik hou van wat Yohji [Yamamoto] doet, zegt Rabkin. De Japanners weten nog hoe ze dingen moeten maken. Hij benadrukt ook Jun Takahashi's Undercover als een merk dat een luxe gevoel geeft aan streetwear, in plaats van andersom. Hij maakt T-shirts, maar het zijn geweldige T-shirts.

Je moet nadenken over wat je krijgt voor je geld, zegt McDonald. De versnelde modecyclus, waarin trends ontstaan ​​en binnen enkele maanden weer verdwijnen, stimuleert het vakmanschap niet. Waarom zou je tenslotte tijd en geld besteden aan iets dat over een paar seizoenen wordt weggegooid?

Kijk in plaats daarvan naar kleding met een houdbaarheidsdatum, zowel wat betreft hoe ze eruitzien als hoe ze zijn gemaakt. Als je van een ontwerper houdt in een van de duurdere huizen, dan is het misschien echt de moeite waard om een ​​uniek stuk uit een felbegeerde collectie te kopen. Maar als je een mooie leren tas wilt, waarom ga je dan niet voor iets unieks en van dezelfde kwaliteit van een opkomende onafhankelijke ontwerper?